Egoiści

Każdy ma swój egocentryczny półświatek. Swoją własną percepcję otaczających go ludzi.

Przyglądamy się, krytykujemy, porównujemy, dowartościowujemy się. Nie, nie kłam, że tak nie robisz, bo i tak Ci nie uwierzę – nie musisz robić tego głośno, wiem, że ta myśl i tak się gdzieś czai i nawet jeśli konsekwentnie ją odpychasz, czasami i tak wypływa.

Dowód

Zrobiło mi się smutno, gdy pewna wysoko postawiona pani z żalem przyznała, że nieopłacalne jest wystawianie ambitniejszych sztuk, bo szybciej, pewniej i lepiej sprzeda się kolejna farsa niewymagająca udziały choćby najmniejszych pokładów szarych komórek.  Na farsie sala będzie pękać w szwach. Przy dramacie zawsze jakieś wolne miejsca zostaną.

[zdjęcie pobrane stąd]

Titanic

Dzisiejszej nocy mija dokładnie 100 lat od zatonięcia jednego z najbardziej znanych statków świata. Media nie dają o tym zapomnieć, więc i moją myśl nawiedził ostatnimi dniami sławetny Titanic. Po obejrzeniu niecałego filmu dokumentalnego na National Geographic nagle nabrałam potwornej ochoty by po paru ładnych latach oglądnąć ukoronowany Oskarami film ponownie. Po raz trzeci.

Z mojego "drugiego razu" zapamiętałam tylko tyle, że film był cholernie długi i chwilami do bólu nużący, a na jego oglądanie straciłam aż dwa wieczory (to były czasy, gdy moim jedynym źródłem oglądania filmów był telewizor). Przy czym chyba nie oglądałam zbyt uważnie, bo jakoś tak przez mgłę to wszystko pamiętam.

Nudno

Czasami nie mam sobie nic do zarzucenia. Wstaję rano i myślę sobie „jest okej”. Życie idzie w odpowiednim kierunku, własnym torem, własnym tempem i dobrze mi z tym.

A czasami po prostu nie mogę oprzeć się wrażeniu, że prowadzę najnudniejsze życie na tej planecie. Mam poczucie, że absolutnie nic się nie dzieje, a ja marnuję swój cenny czas na „sama-nie-wiem-czym”. Przed oczami mam same czarne scenariusze przyszłości i zamiast coś z tym zrobić, siedzę bezczynnie i pogrążam się w poczuciu beznadziejności.

Co za paskudne uczucie, bezczelnie wykradające energię do życia.