2013: jesienny Kraków

Piękne jesienne słońce w sercu Krakowa. Jak jeszcze tak cudownie grzało.

2013: jesienne kolory

Kilka jesiennych, październikowych kadrów, gdy to jeszcze drzewa były kolorowe, spacery przyjemne, rękawiczki zbędne, a słońce przyjemnie grzało policzki. 

Na zdjęciach Kraków. Zakrzówkowy. 

Łzy szczęścia

Łza szczęścia wciąż kręci się w moim oku. To taka miła odmiana!

Zapomniałam już jaką cudowną dawkę pozytywnej energii niesie ze sobą długo wyczekiwany koncert – matko, jak cudownie było znowu tego doświadczyć!

Po tym jak w listopadzie zeszłego roku kupiłam bilet na stadionowy Muse, a w lutym bieżącego uzbroiłam się w bilet na Paramore, nieśmiało przemknęło mi przez myśl, że może w tym roku jakimś cudem uda mi się zobaczyć wszystkie moje cztery tapetowe zespoły. Kwiecień zbliżył mnie do wymarzonego celu, przynosząc ze sobą wieści o sierpniowym najeździe szkotów na Kraków. Gdy więc Placebo ogłosiło trasę nowej płyty z Warszawą w pierwszym rzucie, serce we mnie urosło, a moje konto bankowe nieco schudło.

Marzenie się ziściło, tym samym czyniąc powoli mijający rok jednym z najlepszych.

Najpierw Muse (po raz trzeci, o czym przeczytać można tutaj), potem Paramore (po raz drugi), aż w końcu Biffy Clyro – po raz pierwszy.

 

Biffy Clyro; Coke Live Music Festival; Kraków; 9.08.2013

2013: looking up

Otworzyłam sezon na hektolitry herbaty.  

2013: wczesna jesień

Na zdjęciach: Tarnowsko-Krakowska hybryda wrześniowo-październikowa.

Odrobinę jeszcze latem pachnąca.

  

Cracks

Dzisiaj wreszcie mówię sobie stop.

Brzmi to śmiesznie, bo (szczęśliwie) na blogu obeszło się bez depresyjnych wpisów.

Wiecie jak to jest, dołek jak każdy inny: było bardzo źle, ale od dzisiaj będzie lepiej. 

Z życiowych mądrości mam (przynajmniej na ten moment) do przekazania jedno: wszyscy jesteśmy w mniejszym lub większym stopniu pęknięci. A może nawet dobrze popękani. Nazywajcie to sobie wadami, problemami, ranami, słabymi stronami, kryzysami osobowości, załamaniami – każdy z nas przez to przechodził, przechodzi lub przechodzić będzie.

Na różne sposoby i w bardzo różnym stopniu staramy się te pęknięcia kryć i łatać, ale to nie zmienia faktów: każdy z nas je w sobie nosi – mniejsze lub większe, zawsze kryją się gdzieś pod pozornie gładką powierzchnią. Jedni tak dobrze je kamuflują, że na co dzień kompletnie o nich zapominają, inni przypominają sobie o nich tylko od święta, a jeszcze inni walczą z nimi codziennie od nowa – jedni nieustannie wygrywają, drudzy nieustannie przegrywają, a trzeci nieustannie remisują.

Moje pęknięcie, choć dotąd całkiem dobrze kamuflowane, wylazło niespodziewanie na wierzch i zmuszona jestem je na nowo łatać.