2014: kadry marcowe

Jako że uwielbiam kolekcjonować wspomnienia w formie fotograficznych kadrów, dziś dzielę się z Wami przebraną paczką moich ciepłych wspomnień marcowych.

Na zdjęciach pozuje Edyta, Paulinka i Mary.

Shit people say (1)

Założę się, że każdy ma gdzieś w podświadomości zakodowany podręczny zestaw zwrotów, które w ustach innych powodują, że rodzi się w nas kreatywny morderca. Są bowiem rzeczy i zachowania, które wkurwiają bezwarunkowo.

Oto lista moich obecnych faworytów.

Radosny brak czasu

Marzec tak pięknie pachnie wiosną. I słońcem. I radością.

I słodkim brakiem czasu, dyktowanym gorączkowym pośpiechem. Biegnę więc przez sekundy, minuty i godziny, przypadkowo zatrzymując wzrok na murku na Kapelance: did you smile today? Tak, tak, w pośpiechu suszę te moje zęby, póki jeszcze ósemki, choć takie niby mądre, zupełnie ich nie pokrzywiły. Wymyśliłam sobie, że świat się do mnie uśmiecha, więc teraz ten uśmiech sumiennie odwzajemniam. 

2014: Alta Badia

Po blisko dwuletnim odwyku od szusowania w alpejskich widokówkach, zamglone i zaśnieżone Dolomity powitałam przyspieszonym biciem serca. Wcale nie przeszkadzała mi kiepska widoczność, zawzięcie sypiący się z nieba śnieg, ani ten świeży puch, który w tempie ekspresowym zamieniał się w trudne do pokonania muldy – za bardzo tęskniłam, żeby wybrzydzać. I bez pięknych widoków, szczęście wypełniało mnie po brzegi.

Dlatego gdy trzeciego dnia po południu wreszcie wyszło słońce, dosłownie oniemiałam z zachwytu. Do tej pory żyłam w przekonaniu, że nic nie pobije mojego ukochanego resortu Val di Sole. Alta Badia pobiła. Na głowę. Widoki były tak piękne, że przez pozostałe trzy dni nie wiedziałam w którą stronę zwrócić obiektyw.