dreamyania: 2020: Scotland roadtrips

Jak na mojego pecha, to w czasach pandemii zdaję się mieć niebywałe szczęście. W lutym, zanim rozpętało się to piekło, zdążyłam tydzień pojeździć na nartach w Austrii z rodzicami. W marcu, dosłownie na dzień przed oficjalnym lockdownem zdążyłam przejechać 700mil północnej Szkocji razem z Norbertem. Początkiem lipca, totalnym fartem, bez przeszkód dałam radę odwiedzić rodzinę i przyjaciół w Polsce, a gdy poluzowano obostrzenia w Szkocji i zalecono podróżować lokalnie, łapczywie rzuciłam się na moje ukochane góry, bo raz że pierwsze wolne wakacje od 7 lat, a dwa że współlokator przedstawił mnie nowej zajawce: „bagging munros” i.e. kolekcjonowaniu szkockich szczytów powyżej 3tysięcy stóp, których jest w sumie 282. Aktualnie mam ich na swoim koncie 6, a w 2020 weszłam z jednym, więc jak na rok z pandemią, całkiem nieźle mi poszło. Mówiąc krótko: sierpień w lwiej części spędziłam podróżując lokalnie, więc dziś dzielę się licznymi kadrami (z telefonów: mojego i moich cudownych, bazujących w Szkocji przyjaciół, którym z całego serca za towarzystwo dziękuję – było cudownie!).

Wakacyjną przygodę zaczęłam ostatniego dnia lipca, wspinając się na szczyt Ben Lomond, w chyba największym upale tego lata. Szkocki wiatr był jak zbawienie!

Definicja szczęścia!

Zdjęcie ze szczytu przedstawia trzech lokalsów (chętnych do wskoczenia w stroje kąpielowe) – i przejezdnego Włocha (trzęsącego się w trzech warstwach ubrań).

Najlepszą częścią Szkockich gór w sierpniu są kwitnące wrzosy: jedne z moich najbardziej ukochanych kwiatów! Ten post jest nimi, rzecz jasna, naładowany po brzegi.

Koło wrzosów i ostu, na liście moich ulubionych roślin są paprotki: też porastające Szkockie góry na potęgę. Nie mogłam oderwać oczu, tyle prostego szczęścia!

Loch Lomond.

Drugą sierpniową wycieczką było wspięcie się na Ben Vorlich, ze współlokatorem i jego bratem.

Pogoda była w kratkę, co bardzo ułatwiło wspinaczkę: delikatna mżawka i wiatr jest jak twój najlepszy przyjaciel, gdy wylewasz siódme poty.

Na szczycie przywitała nas gęsta mgła (co bynajmniej mnie nie zaskoczyło), ale na szczęście szybko się ulotniła, odsłaniając przepiękne widoki.

Mieliśmy też w planach zdobyć drugi, pobliski szczyt, ale zniechęciła nas niepewna pogoda i jeszcze mniej pewna kondycja. Cóż, trzeba będzie kiedyś wrócić.

Druga połowa sierpnia upłynęła pod szyldem roadtripów na północ. Craingorms w sierpniu jest niemalże cały pokryty kwitnącymi wrzosami! Niebo!

Naszym celem w pierwszy dzień były dwa Munros: Mayar i Driesh w Glen Cova.

Zachwyt przyszedł jednak na długo przed zdobyciem pierwszego szczytu…

…Corrie Fee nas kompletnie zatkało.

Dużo już pięknych miejsc w Szkocji widziałam, ale ten widok pobił absolutnie wszystko. To zdecydowanie jedno z miejsc do których będę chciała wracać każdego sierpnia: dla takich widoków przecierpię każdą ilość midges!

Trasa na szczyt prowadziła przez sam środek tej porośniętej wrzosami doliny. Definicja mojego prywatnego raju. Nie miałam okazji wspinać się bardziej malowniczą trasą.

I to jeszcze w wyśmienitym towarzystwie!

Chmara midges, pot, niewyspanie, dający w kość okres, nadciągające chmury – naprawdę nic nie było w stanie zepsuć mojego dobrego humoru.

Nawet brak widoczności na obu szczytach mnie nie wzruszyła: ot, jest powód żeby wrócić przy najbliższej okazji i zrobić tę trasę ponownie.

Nie mówiąc już o tym, że Szkocka mgła jest przecież bardzo malownicza!

M pierwsza wersja Wanderer above the Sea of Fog!

Moje ulubione zdjęcie tego wyjazdu – ustrzelone przez M.

Po zejściu ze szczytu wróciło słonce, żadna nowość.

Nocowaliśmy w chatce w samym środku pięknego lasu.

Z okna rano mogliśmy obserwować króliki i rude wiewiórki, które w Wielkiej Brytanii są rzadkim widokiem i wzbudzają dużo emocji (M nigdy wcześniej takiej na żywo nie widział).

W drugi dzień wybraliśmy się na pobliską, nieco niższą (aczkolwiek o wiele bardziej męczącą) górkę: Morven Hill.

Trasa jak najbardziej z mojej bajki, ale potwornie męcząca, szczególnie w pełnym słońcu.

Niejako tradycją się stało, że podczas wycieczek wsadzam sobie za plecak zerwany oset (thistle), ten który da się zerwać bez strat w ludziach. Thistle przebija nawet wrzosy, bo dodatkowo jest symbolem Szkocji – planuję go sobie niebawem gdzieś wytatuować.

Nasz niezawodny przewodnik całej wycieczki!

Widoki ze szczytu nie były złe, ale pizgało złem równo.

Trasa w dół była o wiele przyjemniejsza od trasy na szczyt.

Paprotki wyrastające spośród wrzosów…

…i tęcza. Kocham Szkocję potwornie.

A wieczorkiem sesja pykającego ognia! Rozkosz!

Z dziką przyjemnością jeszcze kiedyś do tej chatki wrócę!

Loch Morlich (które z Norbertem po raz pierwszy odwiedziłam w marcu tego roku) w sierpniu jest jedną wielką chmarą midges. Nie polecam.

Agata i Grześ, moi ulubieni Polacy na obczyźnie!

No a między roadtripami na północ, poeksplorowaliśmy trochę pobliskie Pentland Hills (na które można dotrzeć z Edynburga miejską komunikacją).

Wcale nie trzeba jechać na północ, żeby poczuć górski klimat.

Małpki w drodze na Scald Law – najwyższy szczyt Pentland Hills.

Pogoda była w kratkę, ale widoki przepiękne!

I też wszędzie pełno wrzosów!

Drugi roadtrip był dla mnie poniekąd powtórką z rozrywki, bo w Glencoe i Fort William po raz pierwszy zawitałam na wiosnę rok temu – fotorelację można prześledzić tutaj.

Całą drogę nam okropnie lało, ale w momencie gdy wjechaliśmy w dolinę, zaczęło się rozpogadzać. Szkocja naprawdę musi odwzajemniać moje uczucie! A w drodze przez dolinę szczególnie polecamy tę playlistę.

Do Glencoe też mogę jeździć co roku. Nie wyobrażam sobie, żeby te dramatyczne widoki mogły mi się kiedykolwiek znudzić.

Moich towarzyszy podróży, którzy w Glencoe byli po raz pierwszy, zabrałam w krótki, acz malowniczy spacer wąwozem do Lost Valley.

Widoki niemalże jak z Jurassic Park.

A w dolinie nawet pokazało się słońce!

Szczęśliwa Ania!

Three Sisters Pointview.

W Fort William, nad jeziorem, zjedliśmy jedne z najlepszych fish and chips jakie Szkocja ma do zaoferowania. Pychotka.

Trochę Szkockiej gościnności.

Widok z chatki mieliśmy przedni. Auto też sprawdziło się świetnie.

Wycieczka na północ bez kominka to już chyba nigdy nie będzie to samo.

Drugi dzień, z racji kiepskiej pogody w lwiej części przesiedzieliśmy przed kominkiem i dopiero wieczorem wybraliśmy się na krótki spacer do Steall Falls.

Wanderer above the Sea of Fog, podejście drugie.

Jurassic Park vibes tak bardzo!

Gdzie się nie obejrzeć, tam pięknie!

W ostatni dzień wycieczki wybraliśmy się do Glenfinnan, ustrzelić zdjęcie Hogwart ekspresu. Nauczona doświadczeniem z zeszłego roku, tym razem ustrzeliłam (przy pomocy przyjaciół, ma się rozumieć) porządne zdjęcia.